A perda.

Choraba para dentro e sorría. Ledos así, tan afastados, con aquelas máscaras. Ela brincou dende o portal e el brincou dende o portal, e foron correndo ata atoparse. Pararon en seco deixando unha marxe dun tres metros. Leváronse as maniñas a faciana e abriron os ollos da contención. A nena, morena e miúda e coas bochechas rosadas, díxolle que ían xogar a buscar xoaniñas. O neno, moreno e miúdo e coas bochechas rosadas, respondeu que buscaría escornapitos, que son máis difíciles. Ela respondeu que sabía o que tiña que facer. Cando morreu a avoíña, a miña nai deume unha aperta e prometeume que tiña que lembrala sempre ata que a dor se convertera noutra cousa. O neno chorou un pouco, quedo no mesmo lugar, sen deixar de mirala. Despois a nena dixo algo, e o neno sorriu de novo. Foron correr, a agocharse detrás dunha torre, chimpando polo tobogán e a pasarela ata o lusco e fusco.

Iso é o que vin unha tarde nun parque que agora está pechado. Outra vez.