Crónicas de Cabo Verde. Chapter 7

Non acostumo a entrar pola porta grande, coma esas veces nas que a napia faise máis grande o dar o primeiro paso, e a mirada quédase preto da napia porque está máis grande, sempre a napia, o nariz, o músculo que está por diante, no frontal, na punta de lanza do ataque, porque nesos momentos que entras pola porta grande non estar a pensar coa cabeza, senón precisamente co nariz, coma non desexando chegar pero aparentando que sí, con esa estúpida falsa modestia dos indecibles que pensan que a súa nariz vale algo máis que para respirar. Estaba a piques de entrar pola porta grande, pero lembreime de cando estivera en Marte. Das mazas que había na terra de Marte, das pedriñas con cores azuis e verdes e vermellos nun cacho de non maís de tres centímetros de ancho. Dos marcianos, da xente de Sao Filipe que lévame a Marte e coida de mín -eu, claro, inexperto nunha viaxe dese calado, pensando cómo saudar e cousas varias-. E estando a piques, como dicía, de entrar en Mindelo, na illa de Sao Vicente, así coma dicía, pensei que entrar non é precisamente o relevante. Porque entrar de esa maneira é perder a relatividade da fraxilidade humana, da fortaleza humana, dos enganos, mentiras, doenzas, amores e alegrías que leva un nas costas cando decide entrar nun sitio. O importante non é entrar. O importante é saír. E saír pola porta grande é un premio, un recoñecemento que só lles dan os mellores, os máis grandes. Non da napia, se non da cabeza e do corazón.

Lonxe de relaxarme, atopeime no hotel Gaudí que tiña fotografías de Barcelona postas nas paredes, e axudoume a lembrar os meus anos na cidade catalana. O primeiro que veume a testa foi a palabra pastanaga e albergínia. Despois deixei as miñas cousas e ducheime.

As zonas pobres de Mindelo teñen esa atmósfera que ten Cabo Verde cando se sae de Sal e Boavista. Terra marrón claro que se interrompe por rachóns de marrón oscuro de augas que corren  separadas da razón, de bloques grises que un tras outro conteñen vidas, sinsentidos e esperanzas daqueles que andan na rúa buscando unha vida mellor. Nenos nas bolas que mirante de reollo e corren as pernas das nais, cans que se enganchan por deixar correr o seu Eros na hora punta, mulleres con tinas, garrafas, caixas, paquetes, capazos, tarros, bolsas e fardos na testa. As mesmas preguntas semellan dar as mesmas respostas, pero os sentimentos cambian, pola infinidad de formas de expresar unha alegría inmensa. Cal é a primeira sensaçao que ten de ter auga na casa? Pois imaxínate.

Iso. Imaxina. Imaxina que tes que camiñar todos os días da tua vida uns cinco kilómetros para coller unha garrafa de auga e tela chea e facer o camiño de volta. Imaxinao por un momento. Deixa de lado todo o que che contei ata agora. Só vai ser un minuto, un minutiño de nada, e despois poderás seguir vendo porno ou fotos de coches ou o que sexa que esteas a ver. Imaxinao. Imaxina que a única vez que podes lavarte o corpo é despois de facer ese percorrido. E xa. Se caes e rabúñaste os xeonllos, non hai auga. Se manchaste mentres comes, non hai auga. Vas dar unha volta e queres asearte antes de saír, e non hai auga. Tes que ir buscala.

Pois veña. Vai. Non seguirei escribindo namentres non a traias de volta. E a quero ben fresquiña. Vamos. Arranca.