Crónicas de Cabo Verde. Chapter 1.



Recuerdo el camino en coche hasta Vigo por la nacional de Carballiño a las siete de la mañana, cuando las calles no están todavía puestas, con el amarillo de las farolas iluminando el lado derecho, y el izquierdo flanqueado por árboles frondosos de los que nunca recuerdo preguntar qué son. Y el amarillo que pinta las fachadas siempre me recuerda a todos los viajes que hice saliendo de madrugada. Suelo cagarme de miedo antes de salir. Como los niños pequeños en navidad.

En el bus a Oporto tengo detrás a un trío de guiris que competían a ver quién de ellos decía bien el nombre la empresa. Iban en los asientos de atrás, como los chicos malos. Miré por última vez por la ventana y me despedí de ella. Un mes. Sólo un mes.

En el aeropuerto de Oporto larga espera. Una mujer imponente con tacones negros mantiene la atención de todos los hombres. Sigo la mirada de algunos y se les nota. Me gusta jugar a ese juego y cogerlos en un renuncio, porque suelen caer. Hay un hombre de unos ochenta, ya muy mayor, pero con una percha brutal, que habla con voz profunda y con facciones muy similares a Robert Redford entra en escena y la mujer lo mira. Se acabó. La mujer de los tacones negros despacha a dos hombres en hora y media, que han acabado por pedirle el número de teléfono después de una larga cháchara insoportable que ha empezado por la excusa de buscar un enchufe para cargar la batería que, vaya coincidencia, estaba al lado de la mujer. Pero ella permanece impasible en el hombre mayor. Tiene voz profunda, grave, como la de Constantino Romero, y su inglés es perfecto y pausado. Elegante. La mujer lo mira. No sigue las miradas de ninguno de los hombres que la rodean salvo la de él.

El avión a Lisboa pasa a ser el ritual de la llegada a otro mundo. Es como esa escena de Kill Bill, en la que un primerísimo plano de los ojos de The Bride parpadean, y su universo se transforma en blanco y negro. Es como si todo no tuviera aparente sentido. Todas tus creencias, tus miedos, tus espectativas no valieran para nada. Es como sacar una foto y ver el resultado que no esperabas.

[Click]

Cheguei a Cabo Verde no medio da noite, e lembro ver o ceo rodeando o noso avión. A noite en Praia non comezou a ser doada. Merquei un móvil trapalleiro no aeroporto e cambiei euros pra ir tirando. En canto saín unha chea de homes estaba a falarme en diferentes linguas. English? Italiano? Amigo brasilero? Brasilero sim? Español? Aí me cazaron. Cagueime en todo, porque sabía que tería que soltar a mosca en pouco tempo. Dez metros de levar a maleta e xa me pedían cinco euros.

A noite en Praia é de poucas luces, amarelas, que pintan as pegadas da época colonial. As sombras son longas e profundas. Aquí e alá saen camiñantes do negro profundo e tornan dun cor laranxa brillante. Deixo as cousas no hotel, despois de dez euros de taxi e un amago coa man de pedir máis propina. Xa, mira, teño sono, sabes? A miña condición de home branco acaba eiquí. Mañá será outro día.



Pasei unhas horas facendo un par de entrevistas. O primeiro estaba nunha zona un pouco afastada do Plateau, o que lle chaman centro. O taxista no sabía onde quedaba, e preguntábame qué quedaba preto del. Non preguntan pola rúa, senón por referencias. O home co que falei dixome que fora un cargo público dentro da política, pero que a profesionalización e a pouca convicción de valores dos políticos fixo que se cansara. Que eles escapan do pobo para evitar problemas políticos, pero acaban por ter un problema político maior: o pobo. Nese momento relaxeime, e fixemos unhas cantas confidencias, co galo da mala praxis pública no mundo enteiro, acabamos por giñarnos en todo. Pero o home era positivo. Cría na xente. Cría no poder popular. Quizáis non sexamos todos unha panda de fillos de puta, e aínda queden algúns homes bos.

De volta no hotel din un paseo polas rúas que dan ao porto. Neste caso non suei frío cos intensos rebotes que facía o taxi cando cruzaba o empedrado da estrada. Un deles fixo que tocase coa testa no teito. Logo mirei polo retrovisor. Tiña a sensación de que o conductor xa levara uns cantos ao longo do día. Apenas comín unha tosta e un par de cervexas nun chiringuito dunha plaza. Pola tarde topeime con Mamadú, un home que víume a pinta de guiri e dixo que era español. De Madrid o Barcelona? De ningunha, eu sei falar galego. Ahh! Galego! Eu coñeso uns cantos deles! E tambem de Granada, e Bilbao. Logo cheireime qué portaba nas bolsas. Mostroume catro cousiñas de regalo e pediume dez euros. Fixenme o sorprendido -estábao de verdade- e non puiden maís que darle catro por unha tartaruga e maís unha pulsera.

Logo da segunda entrevista fixen o camiño de volta sacando unhas cantas fotos. Tiña ganas. Ata agora non foron máis que cousas do traballo, e tiña ganas de soltar lastre. Fixei a vista nun mercado atestado de xente. Apenas podía pasar, e os homes que ofrecían cambio nas portas esquivaban a mirada cando un par de policías pasaban cerca. Entrei e atopeime cun mercado cheo de froita e pescado fresco. Mulleres sentadas diante dos seus capazos axitaban panos para espantar as moscas. Unhas mozas quedáronse a rir diante miña ao verme sacar fotos, e fixenlles una. Outra muller posou para mín co seu paraugas, pero a merda de autofoco da Fuji fixo que enfocara no fondo, así que jodeume a tarde, e fíxenme unha nota mental: voltar.



Comentarios

Entradas populares