Crónicas de Cabo Verde. Chapter 8. Fin.

Agora que estás de volta, párate a pensar nos teus folgos, do que queda deles, do que estás a respirar coma neses momentos en que parece que non queda nada, neses momentos en que os protas da peli están a nadar mantendo a testa no buraco que queda de ar, antes de morrer afogados, e en vez de facer unha última declaración, prefiren botar unha ollada e buscar a saída. Porque a redención non é buscar a morte cando a tes cerca, é aproveitar o que queda da túa vida con dentes, e cando chega o final resignarse. Coma aquela peli do Benjamin Button na que chorei tanto. É loitar con todas as forzas ata que non hai máis que facer, e baixas os brazos e miras ao ceo sabendo que o libro ten o final que merece. Así que pensa rápido, agora que todavía non quedan forzas. Pero pensar rápido non é pensar moito, non vaia que che saia unha novela coma a Rayuela de Cortázar. Prefiro que penses rápido e que sexas clínicamente conciso, coma unha desas xeniais tiras do Calvin e Hobbes. Coma unha Mafalda cabreada. Coma un Forges, un Roto. Unha fraseciña directa, desas que van á boca do estómago. Zas. E notas a dor cando pasan dous segundos, mentres da tempo a levantar a mirada despois do golpe e ver a cara de quen che fixo dano. Sí, prefiro a Calvin e Hobbes. Querido Cortázar, encántanme as túas obras, pero penso que, cando un ten unha vida puta, non precisa de tanta parafernalia para chegar a algo. Sabes, non? As veces hai que ser un pouco Mafalda. Sintetizar, non é? Ainda que supoño que ti sabías mellor que ninguén que hai que ser moi bo para chegar a ese nivel.

Cando cheguei á Ribeira Grande atravesando una estrada no medio da montaña, entre acantilados de varios centros de metros de altura, e o todoterreo veña a botar coas pedriñas do chan, e eu mirando pola fiestra, vin nenos coas suas camisas azuis claro, algunhas esblancuxadas de tanto lavarse con lexía, que camiñaban kilómetros para ir a escola. Conteillo a Chus cando estáballe a dar o peito ó seu fillo mentres falábamos da xente que, todavía, ten problemas en ver a unha nai dar o peito a un fillo na rúa (porque van provocando as fillas de puta, claro, en fin...) e botábamos a buscar culpables, razóns, explicacións, expiacións, quizáis as nosas, por aquilo de ter dereito a mentir, que din, que é o dereito a non declararse culpable. Pero eses nenos só pensan en que un carro os deixe subir e poidan percorrer os kilómetros que lle quedan ata chegar a casa sen ter que suar toda a auga que bebeu no día. Que esto chega o seu fin, e eu teño sempre esa mosca do carallo a dar na miña testa. O branco que ven a. O branco que querer facer isto porque. O branco. Sempre o branco. E a profesora que me din que poido pasar e ver a escola, e falar cos nenos. Pero os nenos pasan. E eu afástome ata a o pe da lousa, e os nenos van chegando ata completar as preguntas que escribiu a profesora, e os nenos levantan as mans cando saben a resposta, e érguense e botan a camiñar. E eu teño unha nena pequena, duns sete anos, que está a borrar os erros e a corrixilos. E levanta a man cando sabe a resposta. E o neno da sua dereita mírame e mira a miña cámara. O armatoste de cámara que está a invadir as suas vidas. E nótolle ínquedo, mais tamén molesto. Fixo a mirada nos pes, e os ten cruzados, case coma se quixese escondelos. Noto que son unha zapatillas deportivas roídas, desfeitas, esgotadas de tanto uso, case sen debuxo, e os laterais rachados. Eu miro as miñas, tamén algo rachadas e con lamparóns de merda por todas partes. Levanto o dedo pulgar. Te cool. E o neno sorrín, e relaxa as pernas, e sácolle unha foto mentres está a traballar. E dígome, entre dentes, que non serei un pobre imbécil ao facer esta clase de parvadas. Que quén son eu, pregúntome. Qué dereito teño a.

E a nena que teño diante segue a erguer a man. E eu teño un discurso preparado para dicirlle a nena que saia deste lugar, que lea, que lea todo o que teña por diante, que faga de todo, que viaxe, que fale, que coñeza, que erre e lle saia todo polo cu, que desexe, que ame. E cando estou no meu extase, cando chega ese momento no que os pelos dos brazos comezan a saudar, e mordeste os beizos porque as palabras parecen sair da boca, nese momento, dígome a mín mesmo que eu non teño que falarlle nada. Que ela vai saber moi ben o que ten que facer.

Entón enfoco. Cambio a sensibilidade. A velocidade está en exceso. Encadro. Corrixo.

Click.