Crónicas de Cabo Verde. Chapter 6



Despídome da semana escoitando Snow Patrol. Pola fiestra vexo a primeira tormenta de area. As gotas caen coma sen querer, e os nenos da rúa límpanse os beizos cos braciños, e lamben, e as gotiñas seguen a caer, os cans esconden a testa e o rabo, e as pedras negras do chan tórnanse máis escuras, pouco a pouco, o mapa dos movementos do tempo marcándose en pedras con forma triangular, cadrada, unha gota nunha esquina, e despois noutra, e depois xúntanse outras duas, e semella que marcan unha liña visual, coma os dedos de ese cadro de Miguelanxo, que parece que se xuntan na memoria e no espazo. Sabes o que vou facer nada máis voltar? Coller o coche dende a miña antiga casa en Coruña, no barrio dos Maios, e ir ata Sada pola estrada Nacional, escoitando Open your eyes, batendo coas mans no volante, imaxinando cando comexábamos a saír, e eu pensaba en qué íamos facer en cando nos xuntáramos.

Lembro Brava como a historia que se conta os colegas mentres estás a pifar birra, e pos os ollos coma platos, e xesticulas moito coas mans, porque a cousa é tan extrana coma curiosa. Sabedes con quén ceei? Co Primeiro Ministro. Veña! Mentireiro! Que sí, que sí, estaba aquel tipo, un home de traxe, moi educado, e eu estaba a falar do seu país, e apareceu o Francisco e díxome, voute presentar ao Primeiro Ministro, e eu, sabes? coas miñas pintas, en camiseta, tío, en camiseta! A ver, a ver, comeza polo principio.

Cheguei a Brava no ferri da noite, e o chegar, un home de camisa blanca, xoven, cunhas deportivas impecables avisoume: es do Fondo Galego? O coche do concello é unha vella carraca que ten por motor un furabolos que fai tototototó, que tira moito e da a sensación de estar a piques de explotar. O pouco que puiden ver de Brava foi pola noite, e semella a un pobo de diñeiro, con casas grandes, brancas, coas balconadas presidindo as entradas, e as escadas rimbombantes, e os xardíns que as cubren polos flancos, e as avenidas cheas de árbores, e o Francisco, que está a pisar no acelerador, dime que estos días hai festa, que Nova Sintra, o pobo que estamos a pasar mentres as sombras cortan á xente, vai ser Patrimonio Nacional. E eu, pois mira ti, que se vai formar unha boa. Non o sabía, pero vintecatro horas despois, acadaría por odiar a festa.

Pola mañán presentáronme a Virgilio, o guía que lévame a Baleia. É un home tranquilo. Dime que é mellor que merque auga. Imos camiñar moito. Baleia é un pobo moi pequeno que está no cu do mundo. A estrada chega ata o barrio de Matogrande. Dende aí, unha chea de metros de camiño que serpentea polas paredes da montaña coma se estivese a esquivala, coma cando che fan a cobra nunha noite que prometía. Parece nunca acabar. Virxilio está a preguntar cada pouco se non é mellor parar a descansar. Cos folgos de fora. A boca seca. Entón miro de lonxe.



Unhas vinte casas no medio de ningures. Teñen auga e luz. Cando vente chegar, todo son apertas e agradecementos. Xa non penso en respirar, nin da auga que me cae polas costas, pola frente, polos brazos case vermellos. Esta xente ten auga. Hostia, esta xente ten auga.

Estiven toda a mañá e parte da tarde a falar con eles da vida, da saúde, da estima, do traballo. Vin unha partida de cartas e comín cedo na casa dunha muller fermosa que parecía non saber berrar. E podería estar a escribir de cómo é todo, pero hai cousas que nin tan sequera unha foto poden arranxar.

A noite en Nova Sintra, a cidade máis grande da illa de Brava cae pouco a pouco, como pedindo permiso. A xente sae coas mellores galas, e a música sae dalgures. Vexo o Francisco na casa, ao chegar dun día cheo de autoridades e saúdos e coches oficiais. Tumbado na cama, despois de unha hora durmindo, avísame que o alcalde quere verme, que me invita a cear. Pero primeiro imos ver unha obra que se fai no teatro. Temos actividades ata a madrugada!

Cando chego, o pequeno recuncho que se atravesa cunha ristra de boliñas colgadas, desas que tes que apartar coa man e parece que estás a abrir o espazo tempo xusto embaixo, e o malo da peli está a esperar na cociña chea de mugre, e ti coa pistola a preguntar, ola? estás aí, malo de la peli? e comezan os tiros; despois de cruzar ese umbral de fantasía, un home con traxe e boa percha saúdame cunha voz moi elegante. Eu estudiei en Washington, e tamén en Madrid. Estiven en Galicia, gustoume moito a Catedral. Gusta do noso país. Pois claro, teñen aquí cousas espectaculares. Nisto, está a entrar xente, e o Franciso cólleme do brazo e apártame. Mira, vou presentarcho. Qué? Ao Primeiro Ministro. Hostia, e eu con estas pintas.

Un grupo de músicos tocaban cancións tradicionais, e a xente tarareaba. Unha pequena barra separaba ao resto da sala, e o teito tiña debuxos de cores de figuras xeométricas. Os políticos falaban das suas cousas, e eu ficaba a mirada nos pratos tan abultados de cantidade de comida que prepararan para tan pouca xente. Ese home, o que viste de traxe, é unha persona muito importante. Xa, caga diñeiro, non é? Sí, caga.

Xa.

Non conseguín durmir ata as catro da madrugada. A música non paraba, de onde saía, non teño forma de sabelo. Pero non sei se foi iso o que me quitou o sono.


Comentarios

Entradas populares