Crónicas de Cabo Verde. Chapter 3

[-Deja que se haga bien, que se tueste, que se ponga negra -dijo Muley irritado-. Quiero hablar. No he hablado con nadie. Si estoy chalado, estoy chalado y en paz. Igual que un fantasma de cementerio que recorre las casas de los vecinos por la noche. Las de Peters, Jacobs, Rance, Joad; todas las casas están oscuras, se alzan como cajas llenas de ratas, pero en ellas solía haber buenas fiestas y bailes. Se celebraban servicios y se oía gritar: ¡Gloria! También había bodas, en todas las casas. Y entonces me daban ganas de ir a la ciudad y matar a algunos. Pero ¿qué consiguieron cuando el tractor empujó a la gente fuera de las tierras? ¿Qué se llevaron para asegurar su margen de beneficios? Se llevaron a Padre muriendo sobre la tierra, a Joe gritando al empezar a respirar, a mí agitándome como un macho cabrío, por la noche, bajo un arbusto. ¿Qué han conseguido? Dios sabe que la tierra no vale nada. Nadie ha tenido una buena cosecha en años. Pero esos hijos de puta, sentados en sus escritorios, han partido en dos a la gente por su margen de beneficios. Simplemente los han cortado al medio. Una parte de la gente es el lugar donde vive. Nadie está completo, allí solo en la carretera, en un camión atestado. Ya no están vivos. Esos hijos de puta los han matado.

Las uvas de la ira. John Steinbeck]



Sentín que alguén tocábame nas costas. Amigo, amigo, berraba. Era o que estaba na rúa e miraba pra min coma se atopase un erro, dende fai días. De onde? O passport, veña. Perdón? Eu estaba a tremar. Deume a man, e miroume os ollos. Veña, diñeiro. Non, non teño, non che dou, respondín, coma sempre fago, coa mesma cara de petardo idiota que se me pon. Coa dúbida a piques de estoupar, o estratega sacou a súa artillería. A ti voute matar! Ti estás aquí pra roubar e pra matar! Apretoume a man, mantiña a mirada. Os ollos escuros, a pel curtida, brilante, coas gotas de suor caendo paralalelas a sien, uns poucos pelos brancos na testa, a camisa de cadros azuis desfeita, os pantalóns roídos. A visión periférica non me deu máis para ollar os zapatos. Non quixen. Mantiven a mirada nel. Resposta, este momento precisa resposta, amigo. Abrín a boca. Mira -eu sempre tan digno- eu veño aquí a traballar. Non roubo nin mato. Pero se te pos así, levas duas hostias e acabas no chan. Levantei as cellas coma sinal de pregunta retórica. Apretou os beizos, erguiu o mentón. Miroume con total desprezo. Estaba a baterme o corazón a mil.

Soltoume a man e díxome que me fora. Apretei o paso e o cu. Estaba a cagarme por riba. Somentes faltan dous minutos para chegar ao paraíso. O corazón bate, bate coma o motor dos todoterreos que me levan ao campo. Coma os golpeciños das rodas nas pedras das ruas.



A unhas horas do paraíso despedínme da fin de semana botando un mal rato nun taxi cheo de xente. O conductor, un mozo con sombreiriño de tela branco cheo de terra, metendo as maletas cóntame que eran colegas seus, que non me preocupase. Canso xa de seren o branco para todo, que dábame igual. Eran tres homes máis. O que estaba no centro -eu no da dereita, atrás- estaba a falar de mulleres. A filla de este preguntou o seu pai que por qué unha muller que está con máis dun home é unha puta, mentres que se o fai o home coas mulleres non. Chegou o extase. Os homes dábanse a man, e miraban pra min e rian. Preguntábanme se estaba a entender. Que sím, que sím, o que ti queiras, men. E seguían a rir, coma buscando compartir o sentimento. Maís eu tiña a cara metida no cu, porque ía avanzando a conversa, eu apretaba o puño no pantalón. Rematou o debate dos gorilas dicindo que a diferencia entre homes e mulleres era simple. Son como cerraduras e chaves. Unha cerradura que pode ser aberta por moitas chaves é mala, mentres que se unha chave abre moitas portas ten que ser boa. Neste momento, na miña testa, pasou algo.

[Click]

Regresé a un tiempo y un espacio que estaba a miles de kilómetros de distancia. Recordé su cara, su piel, blanca, suave, sus ojos claros pequeñitos y bien perfilados. Su nariz, larga. Su pelo, rubio, con esas sombras a veces naranjas, a veces marrones. A ella me encomendé, por todos esos segundos de paciencia. Cuántas veces no te habré dicho que no me gustaba gritar. Que la fuerza de las palabras no está en el tono en el que son reproducidas, y tú me escuchaste. Compartiste mi dolor y mi llanto tantas veces que no sé cuántas birras te debo ya. Apreté el puño. Apreté mucho el puño. Agarré el pantalón hasta casi deshacerlo. Aguanta chico, respira. No es plan de montarla ahora. Ya. Pero estoy deseando su muerte. ¿Sí? Sí. ¿La de todos ellos? La de todos ellos. ¿Y cómo lo vas a hacer, eh? ¿Acaso repartiendo una buena soba de toñas? ¿Tú sólo? ¿Qué sentido tiene?¿ Acaso ellos no pueden tener sus razones? ¿Acaso tus palabras valen más?

El problema, a estas alturas, era discutir conmigo mismo, a modo de nota mental, y ganarme. Y jugar al juego de la tortura física y psíquica con aquellos que iban en el taxi. Les habría hecho las mil putadas. Los habría colgado, los habría colgado de las pelotas en el palo más alto de la plaza más concurrida del país, los habría colgado atravesándoles la bolsa escrotal mientras, mirando a sus ojos, centímetro a centímetro, milímetro a milímetro, cada poro de la dermis separándose, cada folículo piloso, cada uña, les habría hecho recitar de memoria todas las mujeres a las que consideraban así. Guarras, cerdas, putas todas ellas. Ligeras de cascos.  Cerraduras a las que abrir con multitud de llaves, en multitud de momentos. Por todas ellas y para todas ellas...

[Click]

Respirei ata tocar ao fondo dos pulmóns. Eu non son así. Limitei a miña inacción a non sorrir, a non seguir a corrente. A non facerlles caso. A total indiferencia.

Ao chegar, notei a dor da forza na man dereita. Apretei tanto que case a teño escocido. Mireime no espello. Cada vez que pensas iso, é un fracaso. Pero é inevitable. Non podo quitarme da chola que soñei con facerlle un nu na gorxa coas suas bolas e afogalo ata a morte. Aínda quedaban horas para a chegada ao paraíso.

O mal segue namentres a xente boa non faga algo. Lembreime do colega Mike cando estabamos a debater sobre un filme do Nicolas Cage que vai dos traficantes de armas. O prota terminaba a historia con esa frase. 'O mal segue namentres a xente boa non faga algo. Eu creo, sinxelamente, que o mal sempre segue' Eu penso que é cousa da estatística. O mal gaña en número, porque sempre está activo. É cousa de manter a cabeza fría e saber poñer un basta na boca dos dedos. É saber escoller o seguinte paso. O final, eu penso, que malia a relatividade do pensamento humano, hai bos e hai malos.

Por iso o paraíso non ven por sempre. Non é eterno. Hai que saber esperar, disfrutalo cando pasa, e deixalo marchar coma chegou. E a mín, chegoume entre eses momentos de doenza. O paraíso. Sí, o paraíso.

Comentarios

Entradas populares